ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΔΕΚΑΛΕΠΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΧΑΡΑ.

Από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, ακόμη και από την φοιτητική μου ζωή, ήμουν το κορίτσι με τις λίστες. Πάντα έγραφα σε χαρτάκια, σε Α4 με γραμμές, σε ημερολόγια και αργότερα στα notes του τηλεφώνου όλες μου τις υποχρεώσεις και τις δουλειές που έχω να κάνω. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου το αίσθημα του καθήκοντος ήταν πολύ σημαντικό για να μην πω απαραίτητο. Πρώτα το καθήκον και οι υποχρεώσεις μας και μετά η ξεκούραση και η καλοπέραση αν μείνει χρόνος για αυτά.

Πεποιθήσεις που με έμαθαν να είμαι πολύ καλή στην οργάνωση και στην μεθοδικότητα και οι οποίες δημιούργησαν έναν πολύ συνεπή χαρακτήρα που θέτει στόχους. Μεγαλώνοντας όμως άρχισα να συνειδητοποιώ ότι όλες μου οι μέρες ήταν γεμάτες από τα bullet points στις λίστες μου χωρίς να υπάρχει κάποιο κενό ή έστω ένα μικρό διάλειμμα. Ένιωθα πάντα την πίεση να εκμεταλλευτώ κάθε στιγμή της μέρας μου, αναλαμβάνοντας σχεδόν πάντα περισσότερες υποχρεώσεις από αυτές που μπορούσα να διαχειριστώ. Οι δραστηριότητες που με στηρίζουν, με αναζωογονούν και με βοηθούν να εξελιχθώ είναι οι πρώτες που θυσιάζω όταν βιάζομαι ή αντιμετωπίζω μια νέα υποχρέωση. Λες και το να δώσω άδεια στον εαυτό μου να διαβάσει δυο σελίδες από ένα βιβλίο ή να κοιμηθώ για μια ώρα είναι το πιο δύσκολο πράγμα.

Πρόσφατα όμως ,μετά από μια έντονη σωματική και ψυχική εξάντληση, διαχειριζόμενη δύο πρότζεκτς με μεγάλες απαιτήσεις, αισθάνθηκα ότι χρειάζεται μια αλλαγή στην καθημερινότητα μου, Το προσπάθησα στην αρχή βάζοντας στο ημερολόγιο μου μια ώρα διαλείμματος σε ορισμένο χρονικό πλαίσιο, κάτι σαν ραντεβού με τον εαυτό μου. Δεν λειτούργησε σχεδόν ποτέ αυτό για εμένα, πάντα ακύρωνα τελευταία στιγμή το ραντεβού με τον εαυτό μου γιατί πάντα υπήρχε κάτι πιο επείγον, πιο απαραίτητο να διεκπεραιωθεί.

Μέχρι που μια μέρα διανύοντας μια έντονη και πολύ αγχωτική περίοδο, περικυκλωμένη από εξάνληση και αρνητικές σκέψεις, αισθάνθηκα ότι χρειάζομαι να πάω στην θάλασσα, να δω ορίζοντα. Από το πουθενά, ή μπορεί και όχι, τίποτε δεν πιστέυω ότι είναι τυχαίο, ξύπνησε μια ανάμνηση από τότε που ήμουν 14 χρονών και μάθαινα σκι θαλάσσης. Σαν κάτι μέσα μου να ήθελε να με "πάει" πίσω στο χρόνο, τότε που όλα ήταν πιο παιδικά, πιο ανέμελα, πιο απλά. Χωρίς λίστες και υποχρεώσεις.

.Η επόμενη στιγμή με βρήκε να ψάχνω στο internet σχολές θαλάσσιου σκι στην θεσσαλονίκη και το πρώτο πρωινό ξημέρωμα βρέθηκα στις 8:00 στα Νέα Μουδανιά.

Η εικόνα της θάλασσας το πρωί, με γέμισε γαλήνη, αισθανόμουν ότι έχω μπει κάτω από το ντους και λούζομαι με ηρεμία, θαλπωρή, αισοδοξία και αυτοφροντίδα.

Αυτό το ντους με ξύπνησε με έκανε να σκεφτώ πόσο σημαντικό είναι να θυμόμαστε ότι υπάρχει κάτι παραπάνω στη ζωή από την δουλειά, την επιτυχία, την εξεύρευση χρημάτων και τη φροντίδα άλλων. Οι πνευματικές μας ανάγκες ή απλά οι δραστηριότητες που μας δίνουν χαρά, πρέπει να καταλαμβάνουν ένα σημαντικό σημείο στον κατάλογο των προτεραιοτήτων μας.

Ξαπλωμένη ανάσκελα, απολύτως χαλαρωμένη, περιμένοντας να έρθει το σκοινί της λαβής για την πρώτη μου προσπάθεια να σηκωθώ στην επιφάνεια του νερού, κοίταξα στον ουρανό. Παρατήρησα τα σύννεφα και πόσο όμορφη ήταν η κίνηση τους, απολάμβανα την ακινησία του νου και σκέφτηκα πως κάθε υποχρέωση που αναλαμβάνουμε και κάθε σχέση στην οποία επενδύουμε τον χρόνο μας αντλεί από το πηγάδι της ζωτικότητας μας.

Έτσι, απλά δίνοντας ένα κομμάτι από το χρόνο μας για να συμμετέχουμε σε δραστηριότητες που μας γεμίζουν ή απλά μας δίνουν χαρά, ισορροπούμε την στάθμη του πηγαδιού μας και προετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε μια άλλη μέρα.

Η μηχανή φόρτσαρε κι εγώ σηκώθηκα, ναι δεν το πίστευα ούτε εγώ η ίδια ότι μετά από τόσα χρόνια το σώμα μου θα θυμόταν αυτές τις κινήσεις. Μάλλον θα με επηρέασε η θετική σκέψη και η χαλάρωση της στιγμής που ήμουν ανάσκελα και παρατηρούσα τα σύννεφα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς.

Ο χρόνος για τις δραστηριότητες που μας γεμίζουν με απλή χαρά και συμβάλλουν στην ηρεμία μας δεν έχει καμία σχέση με το να είσαι εγωιστής και να ασχολείσαι με την ευημερία σου. Η εξεύρεση του χρόνου για να εστιάσουμε στις ανάγκες της ψυχής μας, εξασφαλίζει ότι είμαστε σε θέση να καλλιεργήσουμε τον εαυτό μας, να περάσουμε χρόνο με τις σκέψεις μας, να ζήσουμε με ηρεμία και να επεκτείνουμε την εσωτερική μας γαλήνη.

Η εξεύρευση του χρόνου πρακτικά δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Υπάρχει πάντα κάτι πιό πιεστικό που πρέπει να γίνει. Μάλιστα πολλοί άνθρωποι αισθάνομαστε ένοχοι όταν χρησιμοποιούμε τον ελεύθερο χρόνο μας για να ασχοληθούμε με επιδιώξεις όπου επικεντρώνονται στον εαυτό μας επειδή αισθανόμαστε σαν να παραμελούμε την οικογένειά μας ή την δουλειά μας.

Για να δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας, μπορεί να χρειαστεί να πούμε όχι στα αιτήματα των ανθρώπων, κάτι που δεν είναι εύκολο, ή να αρνηθούμε να αναλάβουμε επιπλέον ευθύνες.

Όμως αυτό που τουλάχιστον εγώ προσωπικά έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ είναι ότι ο προγραμματισμός δεκαπέντε ή τριάντα λεπτών του χρόνου κάθε μέρα για το κάθε τι που μπορεί να μας δώσει απλή χαρά και γαλήνη μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε πιο ήρεμοι, να μας δώσει περισσότερη ενέργεια και να μας επιτρέψει να βιώσουμε ότι είμαστε σε περισσότερη επαφή με τον εαυτό μας. Το δεκάλεπτο διάβασμα ενός βιβλίου, ο διαλογισμός, το περπάτημα ξυπόλητη στα βράχια, η μελέτη των λέξεων σοφών γυναικών και ανδρών, η βόλτα το βράδυ του σκύλου και η συμμετοχή σε αθλητική δραστηριότητα είναι κάποια από αυτά που μπορούν να μας βοηθήσουν να αλλάξουμε το καθημερινό μας πρόγραμμα δημιουργώντας χρόνο για τον εαυτό μας, για την ικανοποίηση μας, την χαλάρωση, την καλοπέραση και την αυτοφροντίδα μας.

Όπως όλα στη ζωή, έτσι και η δημιουργία χρόνου για τον εαυτό μας προυποθέτει εξάσκηση.

θέλει μια καθημερινή δέσμευση από μέρους μας για να εξελιχθεί σε μια καθημερινή συνήθεια.

θα υπάρχουν και εκείνες οι μέρες που μοιάζει αδύνατον να έχουμε ούτε καν 5 λεπτά διαθέσιμα. Δεν πειράζει, αρκεί να μη ξεχαστούμε την επόμενη και την παραεπόμενη μέρα.

Η δημιουργία του χρόνου για να καλλιεργήσουμε την αυτοφροντίδα μας με ότι μας δίνει χαρά και ηρεμία μπορεί να απαιτήσει να θυσιάσουμε άλλες, λιγότερο ζωτικές δραστηριότητες. Όσο περισσότερο χρόνο δεσμεύσουμε για δραστηριότητες που είναι ανταποδοτικές για την ψυχή μας, τόσο πιο ευτυχισμένοι και πιο χαλαροί θα είμαστε. Ο χρόνος που αφιερώνουμε για να εμπλουτίσουμε το πνεύμα μας θα μας αναζωογονήσει και θα μας βοηθήσει να δημιουργήσουμε μια πιο ξεκούραστη, χαρούμενη ζωή.