ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΑΙ-ΒΑΣΙΛΗ ΔΕΝ ΦΟΡΑΕΙ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΟΣΤΟΥΜΙ

Αυτή η ιστορία είναι γραμμένη από την Patty Hansen από το βιβλίο "Βάλσαμο για την ψυχή".

Ξάπλωσα στο κάθισμα της παλιάς μας πόντιακ, επειδή έτσι κάθονταν στο αυτοκίνητο τα παιδιά της Δ' δημοτικού. Ο μπαμπάς μου πήγαινε στο κέντρο για ψώνια και τον συνόδευα για να του κάνω παρέα. Τουλάχιστον αυτό του είχα πει. Στην πραγματικότητα είχα να του κάνω μια πολύ σημαντική ερώτηση για ένα θέμα που με απασχολούσε δύο εβδομάδες, κι αυτή ήταν η πρώτη φορά που είχα καταφέρει να βρεθώ μόνη μαζί του.

"Μπαμπά..." άρχισα. Και σταμάτησα.

"Τι?" ρώτησε.

"Κάποια παιδιά στο σχολείο λένε κάτι που ξέρω ότι δεν είναι αλήθεια". Ένιωσα τα χείλη μου να τρέμουν από την προσπάθεια να συγκρατήσω τα δάκρυα μου που είχαν αρχίσει να μαζεύονται στη γωνία του δεξιού ματιού μου, αυτό ήταν πάντα που έκλαιγε πρώτο.

"Τι λένε κολοκυθάκι μου?" Κατάλαβα πως ήταν ευδιάθετος, εφόσον χρησιμοποίησε αυτό το χαιδευτικό.

"Λένε πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης". Ξεροκατάπια, αλλά ένα δάκρυ ξέφυγε από τον έλγχο μου και κύλησε. "Λένε πως είμαι χαζή που πιστεύω ακόμη στον Άγιο Βασίλη...πως αυτά είναι μόνο για τα μικρά παιδιά". Το αριστερό μου μάτι μιμήθηκε το δεξιό.

"Εγώ όμως πιστεύω αυτό που μου είπες. Ότι ο Άγιος Βασίλης υπάρχει, είναι αληθινός. Έτσι δεν είναι, μπαμπά?"

Εκείνη τη στιγμή βρισκόμαστε στη λεωφόρο Νιούελ, που εκείνη την εποχή ήταν διπλής κατεύθυνσης και τη σκίαζαν συστοιχίες ψηλών βελανιδιών. Μόλις άκουσε την ερώτηση, ο μπαμπάς μου γύρισε και με κοίταξε, έφερε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου και σταμάτησε. έσβησε τη μηχανή και πλησίασε τη μικρή κόρη του που είχε κουρνιάσει στη γωνιά του καθίσματος της.

"Τα παιδιά, Πάτι μου, κάνουν λάθος. Ο Άγιος Βασίλης είναι αληθινός".

Το 'ξέρα! στέναξα με ανακούφιση.

"Υπάρχουν όμως κι άλλα που πρέπει να σου πω για τον Άγιο Βασίλη. Νομίζω πως είσαι πια αρκετά μεγάλη για να καταλάβεις αυτά που θα σου εκμυστηρευθώ, είσαι έτοιμη?"

Το πρόσωπο του είχε μια γλυκειά έκφραση και στα μάτια του υπήρχε μια θερμή φλόγα. Κατάλαβα πως θα μου αποκάλυπτε κάτι σπουδαίο και ήμουν έτοιμη να το ακούσω γιατί του είχα τυφλή εμπιστοσύνη. Ήξερα πως δεν θα μου έλεγε ποτέ ψέματα.

"Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας άντρας που ταξίδευε σε όλο τον κόσμο και μοίραζε παιχνίδια στα παιδιά που το άξιζαν. Τον ξέρουν σε πολλές χώρες με διαφορετικά ονόματα, αλλά αυτό που είχε στην καρδιά του ήταν το ίδιο σε κάθε γλώσσα του κόσμου. Εμείς εδώ τον αποκαλούμε Άγιο Βασίλη. Είναι το πνεύμα της ανεπιφύλακτης αγάπης και της επιθυμίας να εκφραστεί αυτή η αγάπη με δώρα από καρδιάς. όταν φτάνεις σε κάποια ηλικία, συνειδητοποιείς πως ο αληθινός Άγιος Βασίλης δεν είναι αυτός που κατεβαίνει από την καμινάδα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Αυτό το μαγικό ξωτικό αποκτά ζωή και πνεύμα επειδή ζει μέσα στην καρδιά σου, στην καρδιά μου, στην καρδιά της μαμάς και στην καρδιά και στο μυαλό όλων των ανθρώπων που πιστεύουν στην χαρά της προσφοράς. Το αληθινό πνέυμα του Άγιου Βασίλη ενσαρκώνεται σ'αυτό που μπορείς να δώσεις κι όχι σ' αυτό που παίρνεις. Όταν το καταλάβεις αυτό και το ενστερνιστείς, τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά γίνονται ακόμη πιο συναρπαστικά και μαγικά γιατί συνειδητοποιείς πως η μαγεία πηγάζει από μέσα σου, όταν ο Άγιος Βασίλης ζει μέσα στην καρδιά σου. Καταλαβαίνεις αυτό που προσπαθώ να σου πω?"

Κοίταξα έξω από το παράθυρο με την προσοχή μου συγκεντρωμένη στο δέντρο που ήταν μπροστά μας. Φοβόμουν να κοιτάξω τον μπαμπά μου, το άτομο που σε όλη μου την ζωή μου έλεγε πως ο Άγιος Βασίλης ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Ήθελα να πιστεύω, όπως πίστευα πέρσι, ότι ο Άγιος Βασίλης ήταν ένα μεγάλο εύσωμο ξωτικό με ένα κόκκινο κοστούμι. Δεν ήθελα να καταπιώ το χάπι των ενηλίκων και να τον δω διαφορετικά.

"Πάτι, κοίταξε με". Ο μπαμπάς μου περίμενε. Γύρισα αργά το κεφάλι και τον ξανακοίταξα.

Ο μπαμπάς είχε κι αυτός δάκρυα στα μάτια, δάκρυα χαράς. Το πρόσωπο του ακτινοβολούσε και είδα στα μάτια του τα μάτια του Άι-Βασίλη. Του αληθινού Άι-Βασίλη. Εκείνου που αφιέρωνε χρόνο για να διαλέξει όλα αυτά τα πράγματα που είχα επιθυμήσει τα προηγούμενα Χριστούγεννα, αφότου είχα έρθει να ζήσω σε αυτόν τον πλανήτη. Του Άι-Βασίλη που έτρωγε τα κουλουράκια που είχα φτιάξει με τόση προσοχή κι έπινε το ζεστό γάλα. Του Άι-Βασίλη που πιθανότατα έτρωγε το καρότο που άφηνα για τον Ρούντολφ. Του Άι-Βασίλη που μολονότι δεν είχε ικανότητες μηχανικού, συναρμολογούσε τρενάκια, ποδήλατα και διάφορα άλλα τέτοια, αργά το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς.

Και τότε κατάλαβα. Ένιωσα τη χαρά, τη συνεισφορά, την αγάπη. Ο μπαμπάς μου με τράβηξε στην αγκαλιά του και με κράτησε εκεί για μερικά λεπτά που μου φάνηκαν αιώνες. Κλαίγαμε και οι δυο σαν μικρά παιδιά.

"Τώρα ανήκεις σε μια ξεχωριστή ομάδα ανθρώπων", συνέχισε κάποια στιγμή ο μπαμπάς.

"Από δω και πέρα θα μοιράζεσαι τη χαρά των Χριστουγέννων κάθε μέρα του χρόνου, όχι μόνο μια μεμονωμέη μέρα. Επειδή τώρα ο Άγιος Βασίλης ζει μέσα στην καρδιά σου όπως ζει μέσα στην δική μου. Τώρα έχεις την ευθύνη να δίνεις για να ικανοποιείς το πνέυμα του Άι- Βασίλη που ζει μέσα σου. Αυτό είναι ένα από τα πιο θαυμαστά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή του ανθρώπου, γιατί τώρα ξέρεις πως ο Άγιος Βασίλης δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς ανθρώπους σαν εσένα κι εμένα που τον κρατάμε ζωντανό. Νομίζεις πως θα τα καταφέρεις?"

Η καρδιά μου έσφυζε από περηφάνεια και είμαι σίγουρη πως τα μάτια του έλαμπαν από χαρά και ενθουσιασμό.

"Φυσικά μπαμπά, θέλω να είναι στην καρδιά μου όπως είναι στην δική σου. Σ' αγαπώ μπαμπάκα. Είσαι ο καλύτερος Άι-Βασίλης του κόσμου".

Όταν θα έρθει η ώρα να εξηγήσω στα παιδιά μου την πργματική υπόσταση του Άι-Βασίλη, προσεύχομαι στο πνέυμα των Χριστουγέννων να είμαι τόσο εύγλωτη και στοργική όσο ο μπαμπάς μου εκείνη την ημέρα που έμαθα ότι το πνεύμα του Άι-Βασίλη δεν φοράει κόκκινο κοστούμι. Και ελπίζω να είναι τόσο ευαίσθητα και δεκτικά όσο ήμουν εγώ εκείνη την ημέρα.

Τους έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και πιστεύω πως θα καταλάβουν.

Patty Hansen