ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ ΛΙΒΑΔΙ

Το Λιβάδι είναι το χωριό μας, το ορεινό χωριό μας. Είναι το χωριό της πεθεράς μου το οποίο όμως αγάπησα σαν δικό μου χωριό.

Σκαρφαλωμένο σε υψόμετρο 735 μέτρων στις πλαγιές του όρους Ομβριανός, το Λιβάδι, είναι το πιο ορεινό χωριό του νομού θεσσαλονίκης.

Είναι μόλις 35 χιλιόμετρα από την θεσσαλονίκη, ιδανικός προορισμός για μονοήμερη εκδρομή και εξόρμηση στην φύση.

Το χωριό, που πήρε το όνομά του από ένα εκτεταμένο λιβάδι που το περιβάλλει, είναι χτισμένο αμφιθεατρικά μέσα σε μια κατάφυτη από δάση κοιλάδα, που έχει όλες τις αποχρώσεις του φθινοπώρου.

Είναι ο δικός μας παράδεισος απομόνωσης και επαφής μας με την φύση. Είναι μαγικό πως μόνο σε 35 λεπτά έχουμε φύγει από την πόλη και έχουμε φτάσει στο δάσος. Στο Λιβάδι μπορεί κανείς να παρατηρήσει όλα τα χρώματα της φύσης, το δάσος του είναι σαν εκείνα τα puzzle με τα πολλά κομμάτια που κάναμε μικροί και είχαν όλες τις αποχρώσεις του καφέ και του πορτοκαλί στα φυλλώματα του δάσους.

Στο Λιβάδι έχεις την δυνατότητα να χαθείς μέσα στο δάσος και να ακούσεις τα δέντρα, το θρόισμα των φύλλων τους και τον ήχο όταν πατάς στα ξερά φύλλα. Έχεις την δυνατότητα να συντονιστείς στην ορχήστρα των πουλιών και να νιώσεις στο δέρμα σου την υγρασία της ομίχλης.

Έχεις την δυνατότητα να χαζεύεις ένα πλατάνι μέσα στην μέση του δρόμου για 10 λεπτά, μην κάνοντας τίποτε άλλο απολύτως.

Σβήνεις στην γαλήνη της ησυχίας, χάνεις την επαφή με τον χρόνο και απλά παρατηρείς, ακούς, νιώθεις, χάνεσαι στο τώρα.

Έχεις την δυνατότητα να μαζέψεις κουκουνάρια, βελανίδια, κάστανα και κυνόροδο.

Με τα παιδιά φοράμε τις γαλότσες μας γινόμαστε αγρότες, μαζεύουμε μύρτιλα, μούρα, μήλα και κάνουμε πίτα. Από τότε που τα παιδιά ήταν μικρά θέλαμε να ερχόμαστε συχνά για να έχουν επαφή με την φύση και να κυκλοφορούν μόνοι τους με ελευθερία και ανεξαρτησία καβαλώντας τα ποδήλατα τους. Έχουν πάντα μια χαρά όταν ερχόμαστε για σαβατοκύριακο, ακόμη και τώρα που είναι στην εφηβεία. Έχουν τις ασχολίες τους εδώ, ταίζουν τα αδέσποτα σκυλιά του χωριού και φροντίζουν τα 2-3 άλογα που υπάρχουν στο χωριό. Καθαρίζουν την πηγή στο Τηγανάκι από τα φύλλα και κάνουν πικ νικ στο δάσος με τις παλιές καρώ κουβέρτες από τα ντουλάπια της γιαγιάς.

Είναι το καταφύγιο μας, όπως μας αρέσει να το αποκαλούμε, είναι αυτή η αίσθηση που νιώθουμε όταν βραδιάσει και ανάψουμε το τζάκι. Η αίσθηση της θαλπωρής και της καλοπέρασης. Βγαίνουν τα επιτραπέζια και το παλιό vintage τσαγερό της πεθεράς γεμίζει με τσάι του βουνού. Ψήνουμε τα κάστανα στο τζάκι και βγάζουμε τις παντόφλες μας για να κάτσουμε οκλαδόν στην κάτασπρη, παχιά φλοκάτη. Ανάβουμε και τα λαμπάκια μας, ναι έχουμε σε όλο το σπίτι κρεμασμένα τα χριστουγιεννιάτικα λαμπάκια που δεν βγαίνουν ποτέ. Παραμένουν στην θέση τους όλο τον χρόνο για να δώσουν μια ακόμη πινελιά παραμυθιού στο καταφύγιο μας.

Το βράδυ κοιμόμαστε βαθιά, απολαμβάνουμε τον ύπνο σε ένα άλλο επίπεδο, έχοντας έναν ενθουσιασμό για να ξημερώσει η επόμενη μέρα, το επόμενο πρωινό. Αφήνουμε και λίγο τα παράθυρα ανοιχτά για να μπαίνει ο φρέσκος κρύος αέρας. Το πρωί ξυπνάμε πριν από τα παιδιά και πάμε για τρέξιμο, σε έναν δρόμο γεμάτο με πλατάνια και χρώματα, αμέτρητα μαγικά χρώματα.

Επιστρέφουμε σπίτι για να απολαύσουμε ζεστό αχνιστό καφέ, πρωινό και την παρέα του βιβλίου μας. Αργότερα συναντάμε τον Χάρη, μακρινός ξάδερφος ο οποίος έχει ανοίξει τα μονοπάτια του χωριού. Με τον Χάρη οδηγό μας, ξεκινάμε για μια πεζοπορία στα μονοπάτια του χωριού. Χανόμαστε μέσα στην βλάστηση του δάσους ακούγοντας την κίνηση της ξύλινης χειροποίητης γκλίτσας μας, που μας έχει χαρίσει ο ίδιος. Σηκώνεις το κεφάλι ψηλά και έχεις για ουρανό όλη την πρασινάδα που μπορεί να χωρέσει το μάτι σου.

Επιστρέφουμε σπίτι συνήθως με γεμάτο το σακίδιο μας από καλούδια του δάσους, βελανίδια, κουκουνάρια και κλαδιά για να στολίσουμε το τραπέζι μας όταν θα έρθουν οι φίλοι μας για μεσημεριανό. Έχουμε ένα από εκείνα τα παλιά ξύλινα μακριά τραπέζια, από εκείνα που είναι φτιαγμένα για να χωράνε πολλούς φίλους, λες και όσοι περισσότεροι έρχονται αυτό σαν να μεγαλώνει, σαν να ξεχειλώνει για να τους χωρέσει όλους. Από την κουζινίτσα μας την μικρή βγαίνουν οι πιατέλες με τα φαγητά μας, κολοκυθόσουπα, πατάτες με αυγά και φέτα, ριζότο με άγρια μανιτάρια είναι μερικά από τα αγαπημένα μας. Απολαμβάνουμε το μεσημεριανό μας στο εξωτερικό κλειστό μπαλκόνι, εκεί είναι η θέση του μεγάλου τραπεζιού, με θέα το βουνό, το μαγικό αυτό καφέ, κιτρινοπορτοκαλί "χαλί".

Κάπως έτσι κυλούν τα σαβατοκύριακα στο καταφύγιο του πολύχρωμου Λιβαδιού μας, νιώθοντας μεγάλη ευγνομωσύνη που έχουμε αυτό το σπίτι και την δυνατότητα να ερχόμαστε σε επαφή με την φύση αυτή την μαγική φύση. Αποχαιρετούμε τα αδέσποτα φιλαράκια μας μέχρι να το επόμενο σαβατοκύριακο που θα βρεθούμε στο χωριό μας.