ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ ΕΔΩΣΑ ΑΙΜΑ

Σήμερα το πρωί χρειάστηκε να πάω να δώσω αίμα για έναν πολύ δικό μου άνθρωπο.

Ήμουν φοβισμένη και κάπως κουμπωμένη. Από χτες το βράδυ το σκεφτόμουνα, πως θα βγω έξω, πως θα πάω σε ένα μεγάλο νοσοκομείο όπως το Ιπποκράτειο, πως θα ρισκάρω μήπως κολλήσω τον κορονοιό και πάθω κάτι ή το μεταφέρω στα παιδιά μου;

Πρέπει όμως να το κάνω και θα το κάνω.

Μπήκα στο αυτοκίνητο αρματωμένη με μάσκα, γάντια και αντισηπτικό. Οδηγούσα λες και μόλις πήρα το δίπλωμα, φοβισμένα και κάπως χαμένα λες και δεν ξέρω από ποιόν δρόμο να πάω.

Έφτασα, πάρκαρα μακριά και περπατούσα για να φτάσω στο νοσοκομείο. Στο δρόμο κάποια λιγοστά παππούδια αντάλλασσαν τα γνωστά ιατρικά γνωμικά.

Φτάνοντας στην πύλη του Ιπποκρατείου με περίμενε ο φίλος μας ο Γιώργος, τον πήρα χτες το βράδυ τηλέφωνο για να του ζητήσω να πάμε παρέα να μην είμαι μόνη μου, στεκόταν εκεί με χαμόγελο και ηρεμία. Αυτή η ηρεμία που έρχεται και απλώνει πάνω σου σαν αντηλιακό, σαν φίλτρο προστασίας που σου υπενθυμίζει την αξία της φιλίας. Την αμεσότητα που μπορείς να μοιράζεσαι με κάποιους ανθρώπους όταν τους παίρνεις τηλέφωνο για να ζητήσεις να δώσουν αίμα για τον δικό σου άνθρωπο και η απάντηση στην άλλη άκρη της γραμμής είναι αύριο θα είμαι εκεί και καμία άλλη κουβέντα μόνο το σημαντικό μόνο το αυτονόητο μόνο αυτή η γλύκα του να έχεις γύρω σου αυτό το δίχτυ ασφαλείας από τους φίλους σου.

Παρακάτω μπαίνοντας στην αίθουσα αναμονής της αιμοδοσίας ήταν εκεί ο άλλος Γιώργος, ο προνοητικός Γιώργος που επειδή φαντάστηκε ότι δεν θα μπορεί να δώσει αίμα λόγω ενός χειρουργείου του, είχε φέρει μαζί του την αδελφή του την Λία για να δώσει αίμα.

Την ίδια στιγμή σε άλλο νοσοκομείο πήγαινε ο Γιάννης και ο Λευτέρης άλλοι δύο φίλοι αγαπημένοι που παρέταξαν την αγάπη τους και την φροντίδα τους για εμάς μπροστά από τον φόβο τους να πάνε σε ένα νοσοκομείο τέτοιες μέρες.

Περιμένοντας στην ουρά, στην αίθουσα αναμονής, για να δώσω τα στοιχεία μου, με εξυπηρέτησε ο Λάζαρος, ένας ευγενέστατος νοσηλευτής ο οποίος έκανε την δουλειά του με μια ηρεμία και μεθοδικότητα. Παραμέσα η γιατρός που μας πήρε το ιστορικό και τηρούσε με ευλάβεια τους κανόνες για να είμαστε όλοι όσο το δυνατόν προστατευμένοι. Η μόνη της παράκληση να βάλουνε λίγο μουσική για να ανέβει η διάθεση.

Απλά πράγματα αλλά σημαντικά για κάποιους που δεν μπορούν να μείνουν σπίτι.

Την ίδια στιγμή η σκέψη μου ήταν στην αίθουσα του χειρουργείου του δικού μου ανθρώπου, όπου εκεί η Δώρα και ο Δημήτρης είναι επίσης από τους ανθρώπους που δεν μπορούν να μείνουν σπίτι στην ασφάλεια τους αλλά στέκονται μάχιμοι μέσα στα χειρουργεία.

Στο τελικό στάδιο της αιμοληψίας μας περίμενε μια έκπληξη, ένα χαμογελαστό όμορφο χαρούμενο κορίτσι λες και κατέβηκε από τον πλανήτη Happy. Μας έκανε αστεία, μας φρόντισε και μας έκανε να νιώσουμε ότι είμαστε κλεισμένοι σε μια πανέμορφη σφαίρα όπου τίποτα κακό δεν μπορεί να μας βρει. Το ξανθό αυτό κορίτσι που έμοιαζε με 25 χρονών και για να την πιστέψουμε όταν μας είπε ότι είναι 37 χρονών έβγαλε την μάσκα της χαμογελώντας πονηρά. Τι κορίτσι! σε ευχαριστώ καλή μου, τι κρίμα που δεν σε ρώτησα το όνομα σου αν και δεν πειράζει, το πρόσωπο σου είναι χαραγμένο στην μνήμη μου τόσο καλά που αν σε συναντήσω στο δρόμο θα σε αναγνωρίσω στα σίγουρα και θα τρέξω να σε αγκαλιάσω.

Όση ώρα έδινα αίμα ένιωθα μια γαλήνη μια τόλμη, μια σύνδεση με όλους όσους ήταν στις μεγάλες μπορντώ δερμάτινες καρέκλες της αιμοληψίας.

Άλλωστε έχω μια πολύ βαθειά σύνδεση με αυτό το τμήμα αιμοδοσίας, μέσα από το οποίο 11 χρόνια πριν πήρα 39 φιάλες αίμα για να κρατηθώ στη ζωή. Έζησα χάρη στο αίμα κάποιων συνανθρώπων μου που σήμερα από αυτή την μπορντώ δερμάτινη καρέκλα τους έλεγα ένα ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ που το αίμα σας με έσωσε.

Βγαίνοντας έξω στην αυλή το βλέμμα μου πήγε κάπως ψηλά και καθόλου τυχαία έπεσε πάνω στα κόκκινα κάγκελα των μπαλκονιών της Νεογνολογικής Κλινικής. Εκεί όπου ο γιός μου πάλεψε να κρατηθεί στη ζωή αφού γεννήθηκε πρόωρα, στις 28 εβδομάδες. Εκεί όπου πριν από 11 χρόνια γνώρισα τους πιο υπέροχους ανθρώπους γιατρούς και νοσηλευτές, εκεί όπου ανάμεσα στις θερμοκοιτίδες ζει κανείς το θαύμα της ζωής. Μικροσκοπικά ανθρωπάκια που ακόμη το σώμα τους δεν έχει σχηματιστεί, βρίσκουν μια τεράστια δύναμη να παλέψουν για την ζωή τους με μόνο όπλο τα υπέροχα χέρια των γιατρών και των νοσηλευτριών. Έμεινα για λίγο με το βλέμμα καρφωμένο ψηλά εκεί στα κόκκινα κάγκελα, νιώθοντας για μια ακόμη φορά απέραντη ευγνωμοσύνη και συγκίνηση.

Προσγειώθηκα στο σήμερα και στο τώρα νιώθοντας την ευτυχία της γενναιότητας. Δεν υπάρχει μαγικό φίλτρο για να νιώσει κάποιος γενναίος, ούτε σημαίνει ότι αν κάνεις μια πράξη γενναιότητας αυτό ήταν και τελείωσε επειδή έδειξες για μια φορά κουράγιο.

Το να επιλέξεις την γενναιότητα πάνω από τον φόβο είναι μια διαδικασία που γίνεται μέρα με την μέρα κάθε μέρα, ιδιαίτερα αυτές τις δύσκολες μέρες που όλοι ζούμε και απαιτεί καθημερινή εξάσκηση.

Αλλά αυτό που μπορώ να σας υποσχεθώ μέσα από την δική μου σημερινή εμπειρία δίνοντας αίμα είναι ότι δεν υπάρχει καλύτερο ελιξίριο χαράς και ενθουσιασμού από το να επιλέξεις να σκεφτείς τον άλλον πάνω από εσένα. Να δώσεις αίμα σε αυτόν που έχει ανάγκη γιατί εσύ μπορείς, είσαι υγιής και ασφαλής.

Άλλωστε και εμένα με βοήθησε μια κουβέντα μιας σοφής πολύτιμης φίλης μου, η οποία μου είπε χτες το βράδυ: « Όταν πας να προσφέρεις και να κάνεις το καλό, δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να πάθεις τίποτα. Πιο δυνατή και πιο υγιής θα βγεις!»

Σε ευχαριστώ καλή μου,