ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ

Και γύρισα και είπα στο σώμα μου με φωνή μαλακή: "θέλω να είμαι ο φίλος σου"

Το σώμα μου πήρε μια βαθιά ανάσα και απάντησε: "όλη μου την ζωή περίμενα για αυτό"

Σε αυτές τις δύσκολες μέρες που όλοι ζούμε από κάθε γωνιά του πλανήτη, η αξία του να φροντίσουμε τον εαυτό μας μοιάζει πιο σημαντική και απαραίτητη παρά ποτέ. Καλούμαστε να βουτήξουμε πιο βαθιά στο μέσα μας και να συντονιστούμε πιο ουσιαστικά με το σώμα μας. Παρατηρούμε όλες τις μικρές λεπτομέρειες των συναισθημάτων μας και χαρτογραφούμε όλο το πλήρες μήκος του σώματος μας, επιτρέποντας στις αισθήσεις μας, να γίνουν ο σοφός δάσκαλος μας.

Παρατηρούμε σε ποιά σημεία μπορεί να έχει συγκεντρωθεί ένταση ή κούραση και σε ποιά άλλα μπορεί να έχει κρυφτεί ο φόβος ή το άγχος. Αυτό που εμένα προσωπικά με βοηθάει και το πετυχαίνω μέσω του meditation είναι αφού έχω εντοπίσει το σημείο του σώματος μου στο οποίο νιώθω ένα μπλοκάρισμα, απλά το παρατηρώ και το κρατώ σαν να κρατούσα ένα λουλούδι στην παλάμη μου, παρατηρώντας το με περιέργεια, με τρυφερότητα και συμπόνοια.

" Σώμα μου, πόσο υπέροχο είναι να σε χαιδεύω, να αφήνω τα χέρια μου και τις άκρες των δακτύλων μου να γλιστράνε πάνω σου, να έχω την αίσθηση ότι η ενέργεια από τα δάχτυλα μου, γίνεται ρευστή και ρέει πάνω σε όποιο σημείο ακουμπήσω, κάθε σου σημείο κι ένα τσουβάλι αναμνήσεων, κάθε σου σημείο και μια ματιά, μια μυρωδιά, μια αίσθηση, μια γεύση, μια πίκρα, μια λύπη, μια χαρά, μια αηδία, μια ντροπή, μια θλίψη, ένας πόνος, ένας πανικός.

Και τα δάχτυλα ξεγλιστράνε και πάνε παντού, ρίχνουν από το σιρόπι βαλσάμου στο σημείο που πονάς, στο σημείο που έχει μπλοκάρει, στο σημείο που σε αγκυλώνει.

Πόση δύναμη έχεις, πόσο αντιστέκεσαι σε όλα σαν το αγέρωχο δέντρο με τις βαθειές ρίζες, αντέχεις τον ήλιο, την βροχή, την θύελλα, το χιόνι, το κρύο. Όλα τα αντέχεις αγαπημένο μου σώμα και σε όλες τις συνθήκες βρίσκεις τον τρόπο να λειτουργείς. Κι εγώ πως είναι δυνατόν να το καταλαβαίνω αυτό για πρώτη φορά στη ζωή μου? Πως είναι δυνατόν να νιώθω την διάσταση σου πραγματικά για πρώτη φορά?

Ένα χάδι, ένα χάδι ήταν αρκετό για μένα σήμερα να με αλλάξει, να με μαλακώσει, να σε νιώσω και να εισπράξω την γλύκα από το χάδι σου.

Σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ με όλη μου την ψυχή που μου έδωσες την ευκαιρία σήμερα να το αισθανθώ. Σε ευχαριστώ για όλες τις υπέροχες στιγμές που μου χάρισες συγκινήσεις μοναδικές, το κλότσημα των παιδιών μου μέσα στην κοιλιά, την επίπονη επέμβαση στην Αγγλία, την επαναφορά μου στην ζωή, την αλμύρα της θάλασσας, την επαφή μαζί σου στο ταξίδι στο μονοπάτι του ήλιου με μόνη παρέα την σανίδα και το κουπί, σε ευχαριστώ για εκείνο το τρελό κρυφό ανατριχιαστικό φιλί.

Με έμαθες να βάζω το ένα πόδι μπροστά και το άλλο πίσω κι έτσι να βαδίζω, να προχωράω. Με έμαθες να τρέχω, ω θέε μου τι μοναδική απόλαυση είναι αυτή.

Σε αγαπάω, σε φροντίζω και από εδώ και στο εξής θα σε χαιδεύω.

Συγνώμη για όλες τις φορές που δεν σε φρόντισα, που σε κακομεταχειρίστηκα, συγνώμη για τις φορές που σε έβαλα σε κίνδυνο κι αμέλησα την ασφάλεια σου, συγνώμη για όλα τα χρόνια που σε απέρριπτα κι ένιωθα ότι δεν είσαι το σωστό για μένα. Πόσο μα πόσο ανεκτικότητα μου έδειξες όλα αυτά τα χρόνια , πόση αγένεια άντεξες από μένα, συγνώμη σώμα μου, συγνώμη.

Δυο πλάσματα ξεχωριστά, δυο πλάσματα μοναδικά είμαστε κι εγώ ούτε που το είχα καταλάβει".

Στα πρώτα χρόνια της ζωή μας, βασιζόμαστε σε άλλους να μας φροντίσουν. Όταν είμαστε μικροσκοπικοί και εύαλωτοι, ενήλικες μαζεύονται γύρω μας, μας κρατάνε στην αγκαλιά τους, μας κοιμίζουν με νανουρίσματα, και μας ταίζουν κουταλιά-κουταλιά. Αργότερα, χαμογελάνε σε κάθε μας βήμα και φωνάζουν μπράβο στο άκουσμα κάθε συλλαβής μας.

Μεγαλώνοντας όμως, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να βασιζόμαστε σε άλλους να μας φροντίζουν για αυτό και είναι άκρως απαραίτητο να μάθουμε να το κάνουμε μόνοι μας.

Κάτω από όλα τα στρώματα της ενήλικης ύπαρξης μας, κάτω από τα πτυχία μας και τις επιτυχίες μας, κάτω από τις ευθύνες και τους τίτλους μας, υπάρχει ακόμα ένα εύθραυστο πλάσμα που χρειάζεται να φροντιστεί. Υπάρχει ακόμα ένα εσωτερικό παιδί που πιθανά να μην σταμάτησε ποτέ να επιζητά την τρυφερή φροντίδα που αξίζει και ακόμα επιθυμεί.

Δυστυχώς το μάθημα της φροντίδας του εαυτού μας, δεν διδάσκεται στα σχολεία και αυτό σημαίνει πως πολλές φορές όπως εξελισσόμαστε στην ενήλικη ζωή δεν έχουμε πάντα τα κατάλληλα εργαλεία της αυτοφροντίδας στην εργαλειοθήκη μας.

Εύχομαι σύντομα και χάρη στην αξιόλογη και πολύ σημαντική δράση του Στέφανου Ξενάκη

Ναι Μπορώ! μια πρακτική φιλοσοφία ζωής, να διδάσκεται ως μάθημα στα σχολεία από χαρισματικούς φωτεινούς ανθρώπους.

Πολλές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με κοινωνικές συνθήκες η προσωπικές αντιστάσεις ριζωμένες από το παρελθόν που δεν ευνοούν την εξέλιξη της αυτοφροντίδας. Μοιάζει να έχουμε μάλλον μάθει να φερόμαστε στου εαυτούς μας με την τραχιά άκαμπτη αγάπη και τις αυστηρές επικριτικές κουβέντες. Ευτυχώς για εμάς υπάρχει τρόπος να προσαρμοστούμε και να εκπαιδευτούμε στην διαδικασία της αυτοφροντίδας.

Για μένα προσωπικά, αυτό γίνεται εφικτό μέσω του καθημερινού διαλογισμού, της ισορροπημένης διατροφής, της άσκησης και του δικού μου χρόνου που αφιερώνω αποκλειστικά σε ότι μου δίνει χαρά.

Κάθε φορά που καθόμαστε με σκοπό να στρέψουμε την προσοχή μας εσωτερικά, επιστρέφουμε στον πυρήνα της ύπαρξης μας, στον σκοπό μας, προσφέροντας μας καλοσύνη και συμπόνοια, που μπορεί να μην βρίσκουμε πάντα από τον κόσμο γύρω μας.

Ας κρατήσουμε αυτή την αίσθηση ως υπενθύμιση, ως ένα απόκομμα αδείας, να αγαπάμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας, να μιλάμε γλυκά στον τον εαυτό μας με υπομονή και συγχώρεση. Να περπατάμε με βήμα γλυκό αλλά τολμηρό, να είναι η αναπνοή μας αργή αλλά μεστή.

Την επόμενη φορά που θα κοιτάξεις στον καθρέφτη και θα δεις αυτό το όμορφο πλασματάκι να σου ανοιγοκλείνει τα μάτια του, επέτρεψε στην αγάπη και στην αποδοχή να πλύνουν με κρυσταλλένιο κρύο νερό το πρόσωπο σου, όπως θα έπλενε ένας γονιός το πρόσωπο του παιδιού του, τρίβοντας κάθε πόρο, κάθε φακίδα.

'Οπως είπε η αγαπημένη μου Nayyirah Waheed, γνωστή και ως η πιο διάσημη ποιήτρια στο Instagram,

"Be softer with you, you are a breathing thing, a memory to someone, a home to a life".