ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΣΕΡΒΙΡΙΣΜΕΝΑ ΣΕ ΕΝΑ ΔΙΣΚΟ ΑΠΟ ΠΛΑΤΑΝΙ

Το ξύλο είναι ένα από τα αγαπημένα μου υλικά να δουλεύω στις κατασκευές μου.

Είναι πολύτιμος και σοφός δάσκαλος το ξύλο, με έμαθε πολλά και πρωτόγνωρα. Την υπομονή: θέλει το χρόνο του το ξύλο, δεν τελειώνει ένα πρότζεκτ μέσα σε δύο ώρες.

Με εκπαιδεύει στην υπομονή και ως ανυπόμονη το εκτιμώ πολύ.

Την αφή: το χαϊδεύεις το ξύλο για να νιώσεις αν θέλει κι άλλο γιαλοχαρτάρισμα ή όχι, να αισθανθείς με τα δάχτυλα σου τι άλλο χρειάζεται. Ακόμη και την στραβομάρα, πρώτα την νιώθεις με τα δάχτυλα και μετά την βλέπεις με τα μάτια. Την ακρίβεια: θέλει σχέδιο με μολύβι στο χαρτί, μέτρημα και πλάνο πριν αρχίσεις να κόβεις, κάθε χιλιοστό μετράει. Τον σεβασμό: σέβεσαι την φύση, πηγαίνεις με τα νερά του ξύλου, μπορείς να πας και κόντρα αλλά θα δυσκολευτείς σαν να μην σου το επιτρέπει. Τον θαυμασμό: κρατάς ένα κομμάτι ξύλου που έχει ταξιδέψει από κάπου μακριά, κουβαλάει μια ζωή, μια ιστορία, μια ταυτότητα. Χρειάζεται να του μιλήσεις και να το ακούσεις.

Σε αυτό το πρότζεκτ συνδύασα δύο αγάπες, το ξύλο πλατανιού και τα προσωπικά μυνήματα αγάπης. Στην οικογένεια μας έχουμε μια παράδοση με τα προσωπικά μυνήματα αγάπης, θα τα βρεις παντού στο σπίτι, στους τοίχους, στον καθρέφτη του μπάνιου, κάτω από το μαξιλάρι για καληνύχτα.

Μια "Καλημέρα", ένα "Σ'αγαπώ", είναι ικανά να φτιάξουν την διάθεση στο σύντροφο σου, ένα "Σε νιώθω", είναι αρκετό για να ενθαρύνεις το παιδί σου σε μια δύσκολη μέρα. Ακόμη κι ένα "Give Yourself a Hug", είναι μια αίσθηση φροντίδας για σένα.

Στα δισκάκια από πλατάνι έχουν χαραχθεί ειδικές εγκοπές για το φλυτζάνι του καφέ και για το χαρτάκι με το προσωπικό μήνημα.

Έτσι σερβίρεις τον αχνιστό μυρωδάτο καφέ με μια γερή δόση γλυκόλογου.

Φαντάζεσαι τον παραλήπτη?

Νοίαξιμο, Φροντίδα, Αγάπη, Έκφραση.

Τα συγκεκριμμένα αυτά ξύλα τα προμηθεύτηκα από την οικογενειακή επιχείρηση ξυλείας Αναστασιάδης. Εκεί συνάντησα τον κύριο Κώστα και τον εγγονό του Κώστα επίσης, Χώθηκα ανάμεσα σε αμέτρητα ξύλα και κορμούς με τον κ. Κώστα να με εξυπηρετεί με όρεξη και αγάπη παρόλα τα 80 φεύγα του χρόνια. Όπου δεν έφτανε ο ίδιος, με έναν δρασκελισμό ο εγγονός του, καβαλούσε τις ντάνες και του υποδείκνυε τι να κατεβάσει για να το δω από κοντά αν μου αρέσει. Δεν ήθελα να φύγω, ήθελα να μείνω κι άλλο, να ρουφήξω γνώση και εμπειρία από την σοφία αυτού του ανθρώπου. Η ευγένεια του, η επιμονή του να δουλεύει ακόμη, «δεν μπορώ κορίτσι μου να πηγαίνω στο καφενείο μου είπε», η ηρεμία του και το χαμόγελο του είναι αυτά που με έκαναν σήμερα να νιώθω πλήρης. Φεύγοντας όταν τον ευχαρίστησα μου είπε: « όπου κορίτσι μου υπάρχει αγάπη μην φοβάσαι τίποτα, μόνο αυτό χρειάζεται»