Οταν μπηκε Το τρέξιμο στη ζωη μου.

Πριν από περίπου 2 χρόνια ήμουν από αυτούς τους ανθρώπους που έτρεχα ή μάλλον προσπαθούσα να τρέξω 50 μέτρα χωρίς να μου κοπεί η ανάσα και δεν τα κατάφερνα ποτέ. Αδύνατον! Η ανάσα μου κοβόταν και με είχε κάνει να αποδεχτώ ότι εγώ δεν μπορώ να τρέξω γιατί δεν έχω αντοχή. Συνέχισα λοιπόν να γυμνάζομαι ζηλεύοντας και συγχρόνως θαυμάζοντας πάντα τους ανθρώπους που έβλεπα να τρέχουν νιώθοντας ότι εγώ απλά δεν μπορώ αφού μου κόβεται η αναπνοή.

Ένα απόγευμα βρέθηκα σε ένα παιδικό πάρτυ του γιου μου και μιλούσα με δύο μαμάδες που τρέχουν. Τους έλεγα λοιπόν τον πόνο μου, Αχ βρε κορίτσια πόσο σας ζηλεύω που μπορείτε και τρέχετε, εγώ αντοχή μηδέν, ούτε 50 μέτρα δεν μπορώ να τρέξω. Μου απαντάει λοιπόν η μια ότι κι εγώ μπορώ να το καταφέρω και μου συστήνει το application from couch to 5K.

Λες? μα αλήθεια σου λέω δεν μπορώ με τίποτα μου κόβεται η ανάσα. Δοκίμασε με αυτό και θα δεις, μου λέει η φίλη μου, με μια βεβαιότητα που πέρασε μέσα μου. Σαν κάτι εκείνη να ήξερε καλύτερα από εμένα, σαν χωρίς πολλά πολλά λόγια με έπεισε ή μάλλον με ενέπνευσε. Την άλλη μέρα κατέβασα την εφαρμογή. Την κοιτούσα και προσπαθούσα να καταλάβω πως δουλεύει. Το επόμενο πρωινό φόρεσα το κολλάν μου, έδεσα σφιχτά τα κορδόνια των παπουτσιών μου και κατέβηκα στην παραλία. Πάτησα το κουμπί στο Day 1 και μου εμφάνισε τους χρόνους, αναλυτικά τα λεπτά που θα τρέξω και τα λεπτά που θα περπατήσω, όλα ήταν εκεί μπροστά στην οθόνη του τηλεφώνου μου, βάζω τα ακουστικά μου, playlist στο Spotify και ξεκινάω! Το ένα πόδι μπροστά και το άλλο ακολούθησε, με έναν τρόπο φυσικό και αναμενόμενο, άσχετα που εγώ αμφέβαλα αν το κορμί μου ξέρει να τρέχει. Μάλλον εκείνο ξέρει καλύτερα από εμένα, μάλλον χρειάζεται να το εμπιστευτώ περισσότερο.

Και κάπως έτσι εκείνη την ημέρα που η οθόνη του κινητού μου έγραφε Day 1 ξεκίνησε μια καινούργια διαδρομή στη ζωή μου. Ξεκίνησα να τρέχω 2 ή 3 φορές την εβδομάδα,

Και πολλά άρχισαν να αλλάζουν... Το σώμα μου άρχισε να δέχεται την προπόνηση αυτή με συνέπεια και ανταποδοτικότητα. Σε κάθε προπόνηση η εφαρμογή προσθέτει λεπτά τρεξίματος και μειώνει λεπτά από το περπάτημα, το σώμα απορροφά αυτεπάγγελτα τις αλλαγές στους χρόνους με έναν τρόπο πολύ φυσιολογικό. Εκεί είναι που αρχίζω να καταλαβαίνω ότι όλα είναι στο μυαλό μας, εκεί που πίστευα για χρόνια ότι δεν μπορώ να τρέξω, να που είμαι εδώ στη παραλία και τρέχω γιατί απλά αποφάσισα ότι πλέον θέλω να τρέχω. Κάπως έτσι από μηδενική αντοχή έφτασα να ολοκληρώσω το πρόγραμμα των 5Km και ξεκίνησα την προπόνηση στο πρόγραμμα των 10 km απλά επειδή πίστεψα ότι μπορώ.

Πολλά άλλαξαν, πολλά ήταν καινούργια, πολλά αγάπησα, πολλά κέρδισα, πολλά κατάφερα.

'Εμαθα να απολαμβάνω το πρωινό ξύπνημα της φύσης, να τρέχω παράλληλα με την ανατολή, να αφουγκράζομαι τον ήχο της θάλασασας και να παρακολουθώ τα διαφορετικά της πρόσωπα ανάλογα με τον καιρό. Κύματα φουσκωμένα όταν φυσάει Βαρδάρης, κάλμα και άπνοια τις υπόλοιπες μέρες. Άρχισα να παρατηρώ τα μεταβατικά στάδια της αλλαγής της φύσης ανάλογα με την εποχή.

Πρωτόγνωρα σκηνικά, μαγικές εικόνες όπως αυτή που έτρεχα όταν χιόνιζε τον Φεβρουάριο. Είχε μια ησυχία η παραλία που όμοια της δεν έχω ξαναζήσει.

Οι γλάροι είχαν κατέβει χαμηλά και ένιωθες σαν να θέλουν να σου πουν καλημέρα, να τους πιάσεις την κουβεντούλα και να ακούσεις τα νέα τους. Τις ημέρες που έχει ψιλόβροχο, νιώθεις ότι όλη η παραλία σου ανήκει, δεν έχει καθόλου κόσμο παρά μόνο τους ψαράδες, οι οποίοι είναι ταγμένοι σε αυτήν την καθημερινή τους συνήθεια. Ακολουθούν με ευλάβεια μια συγκεκριμένη ιεροτελεστία, είτε μόνοι τους είτε σε παρεούλα, πάντα εκεί πιστοί στο ραντεβού τους.

Τις υπόλοιπες μέρες που ο καιρός είναι πιο ήπιος, βγαίνει περισσότερος κόσμος στην παραλία. Εκείνα τα πρωινά είναι που παίζω το παιχνίδι "οι ιστορίες του τρεξίματος".

Παρατηρώ τον κόσμο και φτιάχνω μόνη μου ιστορίες ανάλογα με τα πρόσωπα, τι ώρα ξύπνησαν, αν μετά θα πάνε μετά δουλειά ή όχι, αν είναι στεναχωρημένοι και ήρθαν στην παραλία για να πάρουν μια ανάσα, αν θέλουν να βρουν την απομόνωση τους αγνατεύοντας τον Όλυμπο, αν μένουν στη Θεσσαλονίκη ή αν έχουν έρθει από κάπου μακριά. Αν θα χαμογελάσουν στο άκουσμα μιας Καλημέρας ή αν θα τους φανεί περίεργο που τους μίλησες. Αν ο κύριος που περπατάει με βήμα γοργό φοράει το μπορντώ κοστούμι του με την γραβάτα κάθε μέρα ή αν σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα για εκείνον.

Υπάρχουν βέβαια και τα γνώριμα, τα καθημερινά πρόσωπα που νιώθω ότι επικοινωνώ. Ο Δημήτρης που λέμε μια καλημέρα, ο κύριος που τρέχει με το σκυλάκι δεμένο στο σορτσάκι του και λέμε καλημέρα με μια κίνηση του χεριού, σχεδόν συναδελφική αφού κατανοούμε ότι το νεύμα είναι η καλημέρα των δρομέων, η κυρία με την μακριά φούστα και τα ολόλευκα πεντακάθαρα αθλητικά της, που περπατάει πάντα με βήμα σταθερό και αποφασιστικό, μια από αυτές τις κυρίες που λες έτσι θέλω να είμαι στην ηλικά της. Οι αγαπημένοι μου όμως είναι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ανθρώπων, περπατάνε κάθε μέρα κρατώντας ο ένας τον άλλον για να αλληλοστηριχθούν.

Η κυρία πάντα ντυμένη με ένα τζινάκι, είναι πολύ λεπτή, φοράει συνήθως ένα φουλάρι στο κεφάλι της, έχει εμφανή καμπούρα και το βλέμμα της είναι πάντα προς το έδαφος. Ο κύριος δίπλα την κρατάει με τόση αγάπη και φροντίδα που σε κάνει να νιώσεις τι είναι ο παντοτινός έρωτας. Είναι η αγαπημένη μου εικόνα, κάθε φορά θέλω να τους μιλήσω αλλά ντρέπομαι, μια μέρα θα το κάνω, για να τους πω πόσο έμπνευση μου δίνουν, πόσο όμορφοι είναι μαζί, πως κάθε φορά που τους βλέπω συγκινούμαι με την εικόνα τους..

Με το τρέξιμο κέρδισα χρόνο, γιατί εκτός από τα playlists του Spotify ακούω podcasts, ηχητικά βιβλία και κομμάτια από το application του διαλογισμού που παρακολουθώ καθημερινά. Έτσι με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια, φροντίζω το σώμα μου και το μυαλό μου. Αυτή είναι μια αίσθηση που μόνο στο τρέξιμο έχω βιώσει, αυτό που νιώθεις ότι καθαρίζει το μυαλό σου, όπως οι υαλοκαθαριστήρες στο τζάμι του αυτοκινήτου, νιώθεις ότι σταματάνε οι σκέψεις σου και όλα θα γίνουν, όλα θα βρουν τον δρόμο τους. Οι ενδορφίνες πετάνε σαν τα πουλάκια, έρχονται να μαζέψουν κάθε κομματάκι μαυρίλας και να τοποθετήσουν κομμάτια αισιοδοξίας, χαράς, ελπίδας και σιγουριάς. Κάθε φορά που τρέχω νιώθω ότι τίποτα δεν θα μπορέσει να χαλάσει την ημέρα μου. Τις αγαπώ αυτές τις ενδορφίνες και τα τελευταία χρόνια τις έχω κάνει πιστές μου φίλες. Έρχονται σαν τις καλές νεράιδες και σκορπούν ευτυχία με το ραβδάκι τους.

Πρωτόγνωρη αίσθηση ήταν όταν άρχισα να τρέχω σε άγνωστα μέρη, στα ταξίδια μου, που ξυπνάς με αυτή την διάθεση εξερεύνησης, ξέρεις ότι δεν θα είναι το γνώριμο σκηνικό της παραλίας αλλά κάτι καινούργιο, κάτι άγνωστο. Θα είναι όμορφο, θα είναι δύσκολο, θα έχει ανηφόρα, δεν ξέρεις. Θα καταφέρεις να βγάλεις την προπονηση. Χαζεύεις το σκηνικό και προσπαθείς να ισοροπήσεις τον ρυθμό της ανάσας με την λαχτάρα να φωτογραφήσεις αυτό που βλέπεις, για να μπορείς να το "κρατήσεις" στη μνήμη σου. Να κουβαλήσεις λίγο από την μαγεία του νέου σκηνικού πίσω όταν γυρίσεις. Αυτό ένιωσα πολύ έντονα όταν έτρεξα ανάμεσα στα τείχη του φρούριου του λιμανιού της Μάλτας. Νόμιζα ότι τρέχω στο σκηνικό του Games of Thrones. Μαγικό!

Το τρέξιμο με έκανε να αλλάξω την αυτοφροντίδα μου. Άλλαξα τον τρόπο που διαχειρίζομαι τα βράδια μου, δεν μπορώ πλέον να ξενυχτήσω τόσο πολύ, δεν αντέχω να πιω κρασί το βράδυ πριν τρέξω. Με βοήθησε πάρα πολύ στο να μειώσω την κατανάλωση αλκόολ, κάτι που ήθελα πολύ αλλά δεν είχα βρει τον τρόπο μέχρι να αρχίσω να τρέχω. Όλα αυτά έχουν σαν συνέπεια μια καλύτερη υγεία, περισσότερη ενέργεια και συγκέντρωση στις καθημερινές δραστηριότητες μου.

Με δίδαξε την συνέπεια και την έννοια της δέσμευσης. Ναι υπάρχουν πολλά πρωινά που προτιμώ να ξαναχωθώ στο ζεστό μου πάπλωμα ή να κοιμηθώ παραπάνω από το να βγω στο κρύο για να τρέξω, αλλά κάθε φορά που έχω πιέσει τον εαυτό μου να βγει τελικά στο κρύο είναι τόσο μεγάλη η ανταμοιβή που καταλαβαίνω γιατί χρειάζεται η δέσμευση. Στο τρέξιμο ισχύει το γνωστό ρητό: "αν το αφήσεις, θα σε αφήσει". Κάθε φορά που μπορεί να έχουν περάσει μέρες από την προηγουμενη φορά, δυσκολεύομαι πολύ περισσότερο να βγάλω το πρόγραμμα της προπόνησης.

Από την μηδενική αντοχή λοιπόν στα 10km και σε όμορφες καθημερινές εικόνες από τις ιστορίες τρεξίματος μου. Ένα από τα πιο πολύτιμα μαθήματα που πήρα βάζοντας το τρέξιμο στη ζωή μου είναι ότι όταν λοιπόν θέλουμε κάτι πολύ και το πιστέψουμε, αυτό θα γίνει, το κορμί μας θα ακολουθήσει αυτό που το μυαλό μας πιστεύει, αυτό που το μυαλό μας του μεταφέρει ως μήνυμα. Βάζεις το ένα πόδι μπροστά και το άλλο ακολουθεί μόνο του, έτσι απλά.